‫در سال 2011 بود که استدیو Deep Silver به همراه Techland دست به ساخت یک بازی جدید با محوریت زد د خورد محض جهان آزاد زدند. خوشبختانه بازی با استقبال قابل قبولی از سوی گیمر ها و منتقدین این حوزه رو به رو شد، تصدیق کننده این موضوع نمره 80 در وب سایت متاکریتیک بود. همین موضوع تبدیل به پیش زمینه ای برای ساخت نسخه جدید این بازی بود. اما آیا این بازی توانست انتظارات گیمر ها را بر آورده کند و برای باری دیگر نام توسعه دهندگانش را بر سر زبان ها بیاندازد؟

از بدو ورود به بازی، پورنا، یکی از شخصیت های اصلی نسخه پیشین شروع به روایت وقایع شماره قبلی و چگونگی گرفتاری در جزیره بونای و اتمام نبرد در این جزیره می کند. روند اصلی داستان بازی از جایی آغاز می شود که شخصیت های بازی سوار بر یک کشتی نظامی در حال فرار از جزیره بانوی هستند اما هیچ چیز آن طور که باید پیش نمی رود و زمان و مکان دست به پایداری طلسم بدبختی کارکتر های می دهند. کاراکتر های بازی طی یک عمل نا معلوم بی هوش می شوند و پس از اینکه به هوش می آیند با خیل عظیمی از سرباز های زامبی روبرو می شوند. بد شانسی ها فقط به این موضوع محدود نمی شوند و کشتی توسط یک طوفان بزرگ در هم می شکند. پس از مدتی افراد کشتی به هوش می آیند و خود را در جزیره ای پر از جسد های تکه تکه شده پیدا می کنند. اینجاست که جزیره ی Palanai به شما خوش آمد می گوید و به تلاش برای بقا دعوتتان می کند.

روند گیم پلی بازی طوری است که به خواست هر کسی خوش نمی آید و تنها کسانی که عاشق بازی های کشت و کشتار و پر اکشن هستند از آن لذت خواهند برد. گیم پلی بازی با این که به سبک وحشت شناخته می شود، بسیاری از المان های اساسی این ژانر را در خود ندارد و بیشتر شاهد مقاطع پر زد و خورد در بازی هستیم. سلاح های موجود در بازی اکثرا متشکل از انواع سلاح های سرد هستند و در کمتر مواقعی می توان از سلاح های گرمی چون تفنگ و… برای پیش برد بازی استفاده کرد. مراحل بازی بر این فرمول پیاده شده اند که ابتدا با استفاده از وسیله نقلیه و منطقه مد نظر برسید و زامبی ها سر راه و متمرکز در محوطه مورد نظر را بکشید و ماموریت را به اتمام برسانید؛ این شیوه با توجه به مدت زمان گیم پلی بازی که چندان کم هم نیست، ضمن فیزیک نه چندان جالب بازی حین سلاح سرد، با کمبود سلاح گرم ترکیب شده تا بتوانیم بازی را به عدم تنوع مراحل محکوم کنیم.

گرافیک بازی علی رغم وعده های بسیار توسعه اش آن طور که باید عمل نکرد، به طوری که حتی در سطح ماکسیموم نیز بازی تاب رقابت با دیگر عناوین هم سطحش را ندارد. متاسفانه طراحی هنری محیط های بازی به خوبی صورت نگرفته است و در مواقع بسیاری این بازی در القای حس هیجان و ترس به گیمر آن طور که باید موفق واقع نشده است. البته، جزئیات فنی گرافیکی بازی بعضا از کیفیت قابل قبولی برخورداند. فیزیک بازی هم مانند نسخه قبل امکان برداشت و پرتاب بسیاری از اشیا را به شما می دهد اما استفاده از این جنبه ی فیزیک بازی، جز تفنن و اتلاف وقت نیست. خوش اقبال بودیم که بازی اول شخص است وگرنه فیزیک فوق العاده بد بازی از جهت حرکت اعضای کارکتر ها، بشدت آزار دهنده واقع می شد. چرا که این فیزیک خشک حتی در دمو های بازی قابل مشاهده است چه برسد به مواقع In-Game. سطح کیفی پایین حرکت اعضای صورت شخصیت ها به هنگام صحبت کردن، از سایر نکات آزار دهنده بازی در بخش گرافیکی است.

موسیقی های به کار رفته در پس زمینه روند پیش روی بازی، به خوبی و با وسواس بسیار توسعه دهندگان کار شده اند و به وضوح می توان حال و هوای شرقی و هیجان را در تک تک قطعات احساس کرد. در مقابل این موضوع، متاسفانه بازی در صدا پیشگی کاراکتر ها اصلا خوب کار نکرده است و در بسیاری از مواقع شاهد ضعف های پی در پی در ادای عبارات از سوی کاراکتر های مختلف هستیم. ای کاش توسعه دهندگان بازی از مشکلات نسخه اول درس می گرفتند تا ضمن شکست نسخه دوم خاطراتمان را از نسخه اول نیز خراب نکنند.